มีผู้คนสี่จำพวกที่หรงอี้ชิงชังที่สุด: เกย์, เด็ก, สวะ แล้วก็พวกเหยาะแหยะ เหตุผลที่เขาเกลียดพวกนี้มากเพียงเพราะ ...
เขาทำใจเย็นเหลือบมองลงที่คนผู้นอนแหมบอยู่กะอก ซัดโฮซะหยั่งกะพ่อ_แม่_ ตาย หนุ่มน้อยโมโห “ เป็นลูกผู้ชายหน่อยได้ไหมเนี่ย เจออะไรก็ร้องไห้ทุกที ร้องไห้ช่วยแก้ปัญหาได้ไหม”
หนุ่มน้อยที่ร้องไห้ในอ้อมแขนของเขาคือพี่ชายคนที่สองของเขาหรงฉี ซึ่งมีอายุมากกว่าเขาสามปี วันปกติถ้าไม่ได้ไปทำธุระที่ไหน ก็จะละเลงแต่งหน้า แต่ละวันแต่งตัวออกไปตามล่าไขว่คว้าหารัก ที่เขาออกจะรับไม่ได้ก็คือ พี่รองน่ะไม่ได้หลงรักสาวงามแต่หลงรักชายงาม
หรงฉีเงยหน้าสวยของเขาที่แต่งหน้าไว้ประณีต “เสี่ยวอี้ รักสลายแล้ว เขาไม่ต้องการพี่อีกแล้ว พี่จะทำอย่างไรดี? เขาไม่ต้องการพี่ พี่ไม่อยากอยู่แล้ว โฮ…"
เส้นเลือดดำบนหน้าผากหรงอี้ปูดสั่นระริก ฉันคิดว่าตระกูลหรงนี่เป็นสุดยอดตระกูลผู้ฝึกปราณในหลงเฉิง
ในนครหลงเฉิง ใคร ๆก็นับถือตระกูลหรงกัน ด้วยสถานะหนึ่งในสามดาวรุ่งมาแรง เขายังโด่งดังเป็นอัจฉริยะฝึกปราณผู้รอบรู้ ที่หลงเฉิง นับว่าเขาเป็นอันดับหนึ่ง แล้วไหงถึงมาเป็นคนเจ้าน้ำตาไปได้
“บัดซบ เหลือมันคนเดียวเป็นผู้ชายอยู่ในโลกหรือเปล่า? กับอีแค่ผู้ชายฐานะด้อย หน้าตาก็ต้อยต่ำดูดีสู้พี่ยังไม่ได้ พี่จะอยู่จะตายให้มันเนี่ยนะ พี่ยังถือเป็นผู้ชายอยู่ไหม? ฮะ?"
หรงฉีกำลังดราม่าปางตาย น้องชายสามยังมาโหดใส่ เลยลุกขึ้นปั๊บแล้วรัวทุบอกหรงอี้ด้วยกำปั้นน้อย ๆ “ เสี่ยวอี้ แกมันคนสารเลว คนเขาช้ำใจพอแรง แกอย่ามาป่วนคน แล้วยังไม่แคร์อีก ! ไอ้คนใจร้ายใจโหด ดีแต่ทำให้คนเกลียด งุ้งงิ้ง งุ้งงิ้ง งุ้งงิ้ง ไอ้ผู้ร้าย”
หรงอี้ตอนนั้นนึกอยากบีบคอคนให้ตายขึ้นมา
อีตอนนั้นเอง ประตูถูกผลักเปิดออกและเด็กห้าขวบห้าคนที่เหมือนกันเด๊ะ ก็แห่กันวิ่งเข้ามา “ พี่รอง พี่สาม เรากลับมาแล้ว”
ไอ้ตัวเล็กที่อยู่หน้าถือปืนของเล่นเล็งใส่หรงอี้ แล้วยิงออกมา กระสุนพลาสติกโดนเข้าที่หัวและหน้าของหรงอี้แม่นเป๊ะมาก
“ …” ความโกรธของหรงอี้ปรี๊ดขึ้นสูงสุด
เจ้าหนูตัวที่สองควักระเบิดน้อยหน่าของเล่นปาใส่หรงอี้ “ตูม! เปรี๊ยะ! นี่แน่ะ!”
คราวนี้หรงอี้หลบ เจ้าหนูคนที่สามและสี่ยังยิงถล่มหรงอี้ด้วยปืนเด็กเล่น หรงอี้เบ่งกล้ามเครียดขึ้นแทบจะแตกแล้ว พอพ่อบ้านเห็นหรงอี้ ก็รู้ว่ากำลังจะพิโรธไรๆแล้ว เขารีบร้องบอก
“ นายน้อยสามขอรับ นายน้อยสี่ นายน้อยห้า นายน้อยหก และนายน้อยเจ็ดยังเล็ก เป็นแค่เด็ก ๆ อย่าถือสาเลยขอรับ" พ่อบ้านเกลี้ยกล่อมไปขณะที่เขารู้สึกว่าหรงอี้กำลังจะฉุนขาด
ใช่แล้ว เจ้าหมีขี้ดื้อสี่คนเป็นน้องชายของหรงอี้ สองปีก่อนพ่อแม่หรงอี้โยนแฝดห้าวัยสามขวบให้กับพี่ชายคือหรงจือและหรงอี้ ส่วนพวกคุณเธอออกเดินทางไปเที่ยวรอบโลกจนถึงป่านนี้ก็ยังไม่พากันกลับ
หรงอี้สูดลมหายใจลึกและบอกตัวเองอย่างสิ้นหวังว่า จะโกรธไม่ได้ และแน่นอนจะโกรธไม่ได้ตีคนไม่ได้ พวกนี้ยังเป็นแค่เด็ก ๆ พวกเขาทนไม้ทนมือไม่ไหว
“พี่สาม” น้องแปด สาวน้อยคนสุดท้องมาหาเขาลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ข้างหลังเธอ
เธอเป็นลูกสาวคนเดียวจากพี่น้องชายล้วนในครอบครัว หรงอี้เห็นดวงหน้านี้ก็คลายโกรธลงมาก เพื่อไม่ให้น้องกลัว เขาพยายามยิ้มหวาน “เสี่ยวซิน มีอะไรจ๊ะ”
“พี่สาม เรามาเล่นคอสเพลย์ไหม?” หรงซินเปิดกล่องและเอาชุดสาวชาววังสีดำออกมาให้เขา“ พี่สาม อันนี้ของพี่ พี่เป็นฮองเฮาใจร้าย น้องจะเล่นเป็นเจ้าหญิงน้อยที่ไร้เดียงสาและใจดี”
“ …” หรงอี้มองของขวัญชุดสาวนางตำหนักในที่แหมะอยู่บนบ่า กระพริบตาปริบๆ นี่ไงทำไมเขาถึงเกลียดเกย์ เด็ก สวะ และพวกเหยาะแหยะ
พลันโทรศัพท์ของหรงฉีดังขึ้น เมื่อเขาคลิกเปิดมองดู มีเสียงกรี๊ดร้องออกมาว่า “ อ๊าาาาา!”
หรงอี้และน้องชายทั้งห้ากับน้องสาวอีกอีกหนึ่งพากันตกใจ โดดโหยง
“ ตาลุง ร้องเป็นเปรตอะไรเล่า"
“สวยมาก! ฉันไม่เคยเห็นสาวงามขนาดนี้มาก่อน! เสี่ยวอี้, ดูสิ” หรงฉีส่งโทรศัพท์ของเขาไปให้หรงอี้
“ รูปสุดหล่อที่เพื่อนส่งให้เหรอ? ฉันไม่สนใจ. อย่า…” หรงอี้มองหน้าจอ แล้วเสียงก็ขาดค้างอยู่ในลำคอ
บนโทรศัพท์มือถือ เป็นภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมชุดจีนโบราณสีม่วงทอดตัวอยู่บนเตียงตั่ง ใบหน้าเย็นชาและหล่อเหลาราวกับว่าเขาไม่สนใจใยดีอะไร ไม่จบไม่สิ้น สวยไม่สิ้นสุด งามจนหยดสุดท้าย
ใคร ๆ เห็นเข้าก็ตกตะลึงตั้งแต่แรกเห็น
"เป็นไงล่ะ? สวยใช่ไหมล่ะ?” หรงฉีเห็นหรงอี้โง่ไปเลยยิ่งเอาใหญ่ “ ไม่คิดเนอะว่าผู้ชายจะดูดีได้ปานนี้? เอ้ย เสี่ยวอี้ ฟื้นได้แล้ว ไม่ใช่ว่าหลงเขาไปแล้วล่ะ หรือเปล่า? เสี่ยวอี้ เสี่ยวอี้…”
หรงอี้ได้ยินเสียงหรงฉีก็กลับคืนสติที่หนีไปเฝ้าพระเจ้า
พลันเห็นหมัดพุ่งเข้ามาอย่างแรง เขานิ่วหน้า หลบเลี่ยงได้อย่างว่องไว และแลเห็นชายสามคนและหญิงสองคนในชุดโบราณมองเขาอย่างมีเลศนัย
No comments:
Post a Comment