Rebirth
of the Golden Marriage
重生 之 金色 婚姻
เกิดใหม่มาสมรักสมรส
บทที่
1 กลับมาเกิดใหม่
หลินยู่ถงโดนปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงกริ่งมือถือ
เขารีบเขียนต้นฉบับทั้งวันทั้งคืน เขาผล็อยหลับไปหลังพระอาทิตย์ตกนี่เอง
ไม่ได้นับว่ากี่ชั่วโมง
ถ้าไม่เป็นเพราะโทรศัพท์บ้าบอในจังหวะนั้นบังเอิญเป็นหมายเลขจากคนสำคัญไม่กี่คนที่เขารู้จัก
เขาจะกดสายทิ้งแน่นอนแทนที่จะรับสาย
"ฮัลโหล ใคร?"
"ฉันเหล่าเยี่ย ถงจื่อ มีอะไรกันเรื่องหนังสือเล่มใหม่ของคุณ
มีคนโพนทนาว่าถูกคุณลอกงานแล้ว ตอนนี้!"
"ลอกอะไรนะ?" หลินยู่ถงหลังจากเงียบไปพัก
พลันก็ครางออกมา "คุณพูดว่า ฉันลอกงานงั้นเหรอ?"
"ถูกแล้ว ลอกงาน แต่ฉันไม่ใช่คนพูด
แต่มีคนอื่นสร้างประเด็นใส่คุณ! คุณต้องรีบหน่อย ไปเช็คในเน็ตตอนนี้
แล้วติดต่อฉันกลับโดยด่วน!"
บรรณาธิการเยี่ยหมิงฉงโทรศัพท์ด้วยท่าทีร้อนรนราวกับว่าอยากจะมานี่แล้วฆ่าเขาทันที
เขาวางสายทันทีหลังคุยเสร็จ
หลินยู่ถงเปิดคอมพิวเตอร์เร็วที่สุด
แล้วไปที่ฟอรัมเว็บบอร์ด ชัดจะจะกับตา โพสต์กระทู้ว่าเขาลอกงานนั้นติดท็อป
จำนวนคนตอบกระทู้มากจนลือลั่น
เจ้าของกระทู้ใช้แถบสีป้ายไฮไลท์เพื่อแต้มแสดงตำแหน่งทั้งหมดที่นวนิยายทั้งสองอธิบายเหมือนกันหรือมีบริบทเดียวกัน
แค่มองแวบเดียวจุดมาร์คนับไม่ถ้วนจนแทบจะเหมือนกัน มันเหมือนกับว่า
มีคนจงใจพิมพ์จับลากจากข้างบนลงมาตามเทมเพลทเลย
แต่มันเป็นไปได้อย่างไร
หลังอ่านโพสต์กระทู้
หลินยู่ถงโทรหาเยี่ยหมิงฉงทันทีและบังคับตัวเองให้เย็นลง "เหล่าเยี่ย
ผมไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ผมก็ไม่ได้ลอกงานอย่างแน่นอน
และผมมีหลักฐานยืนยันผมเป็นคนทำงานด้วยตัวผมเองวางเรื่องเอง ผมเองนี่เดี๋ยว...
" หลินยู่ถงซึ่งเปิดโฟลเดอร์งาน ทันใดนั้นก็หยุดพูด จุดที่ซึ่งตั้งแต่แรกนั้นวางตัวละครและเอกสารเค้าโครงนิยาย
ตอนนี้ว่างเปล่าและมองไม่เห็นแม้แต่รากแฟ้ม
เยี่ยหมิงฉงรู้สึกผิดปกติและถามว่า
"ถงจื่อ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"
หลินยู่ถงยิ้มแล้วพูดว่า“ ไม่มีอะไร
ฉันจะติดต่อคุณทีหลัง”
ถ้าขนาดนี้ยังไม่รู้ว่ามีคนแฮ็คคอมพ์ก็โง่บัดซบแล้ว
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถึงต้นฉบับในคอมพ์หาย
แต่เขาก็มีอย่างอื่นที่พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเขาได้
หลินยู่ถงคิดถึงเยี่ยหมิงฉงที่กระสับกระส่ายร้อนรน
เลยไม่แม้จะล้างหน้าล้างตา: รีบรุดออกไปตามหาเฉินจวิน
เฉินจวินเป็นคนรักของเขาและเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียง
แม้ว่าความนิยมของเขาจะไม่สูงมากนัก แต่เขาก็ยังถือว่าดัง พวกเขาเคยอยู่ด้วยกัน แต่ต่อมาเมื่อพิจารณาถึงปาปารัซซี่ก็ทำให้ลำบากอยู่ยาก
และเขาเองก็ยุ่งกับงานเขียนต้นฉบับในช่วงหกเดือน
เฉินจวินเสนอว่าควรจะแยกกันอยู่สักพัก เขาคิดอยู่สักพัก ว่ามันไม่ปรกติเท่าไหร่นัก
สุดท้ายก็ตกลง
เฉินจวินมีก็อปปี้ของต้นฉบับงานเขียนและมีการสำรองต้นฉบับทั้งหมดไว้อยู่ในมือของเขา
แต่เขาหลุดพูดโดยไม่ตั้งใจว่าต้นฉบับพวกนี้เหมือนกับลูกเขา
เพราะเขาเป็นคนสร้างขึ้น พอได้ยินอย่างนั้น
เฉินจุนเลยเอาต้นฉบับเก็บไว้ทั้งหมดบอกว่าเมื่อเป็นลูกของเขา
ก็เท่ากับเป็นของพวกเขา ทุกคนมีหน้าที่ดูแลพวกเขา
ในที่สุดก็ได้ทำเรื่องดี
ๆ
หลินยู่ถงยิ้มและยืนอยู่หน้าประตูอพาร์ทเม้นท์ของเฉินจวินเขาหยิบกุญแจสำรองและเปิดประตู
เขารู้ว่าเฉินจวินไม่อยู่เพราะ เฉินจวินบอกไว้เมื่อครึ่งเดือนก่อนว่า
เขาจะต้องออกไปถ่ายทำข้างนอก และใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะกลับมา
อย่างไรก็ดี
หลังจากที่เปิดประตู สิ่งที่ฉายเข้าไปในดวงตา
เป็นภาพที่ทำให้หลินยู่ถงชะงักงันไปในทันที
มีคนอยู่ในบ้านห้าคน
ชายสอง หญิงสาม เฉินจวิน แม่เฉินวจิน เพื่อนร่วมห้องตอนมหาลัย เซียวเวย และอีกสองคนที่ดูออกได้ง่ายแค่มองปราดเดียว
แปดเก้าส่วนต้องเป็นพ่อแม่เซียวเวย
บุคคลที่คงเป็นพ่อของเซียวเวยมองข้ามมา
"นี่มันอะไรกัน?"
ใบหน้าของ
เฉินจวินดูเหยเกไปหน่อยหนึ่ง แต่ก่อนที่เขาจะพูดแม่ของเขา
หยูเยี่ยนชิวก็ชิงพูดไปแล้วว่า "นี่เป็นญาติห่าง ๆ ของฉัน เราตกลงกันไว้ว่าฉันจะมาที่นี่วันนี้
ฉันลืมไปเลย นี่ก็คิดน้อยไปหน่อยจริง ๆ เลย” พูดจบก็ลุกขึ้น และดึงหลินยู่ถงไป “ เสี่ยวหลิน
ฉันมีเรื่องจะบอกคุณตรงนี้หน่อย คุณช่วยขึ้นชั้นบนกับป้าก่อนได้ไหม?”
หลินยู่ถงไม่พูดไม่ขยับ
ตามองตกไปที่หน้าท้องของเซียวเวย. กลมป่องออกมาเห็นได้ชัดว่าคือกำลังตั้งครรภ์
เซียวเวยก้มศีรษะต่ำและไม่กล้าพูด
หลินยู่ถงหันมาดูเฉินจวิน "เขามาที่นี่กันทำไม?"
เฉินจวินอึกอักซักพักแล้ว
ยกมือกดขยี้ดวงตาแน่น "ไว้ฉันจะบอกคุณทีหลัง
คุณไปชั้นบนกับแม่ของฉันก่อน"
หลินยู่ถงข่มความสงสัยและความไม่พอใจ"ต้นฉบับของฉันอยู่ที่ไหน"
เฉินจวินบอกตำแหน่งคร่าว
ๆ หลินยู่ถงและหยูเยี่ยนชิวเข้าไปห้องทำงานของเฉินจวินด้วยกัน
ทันทีที่ประตูห้องทำงานปิด หลินยู่ถงถามอีกครั้ง "ป้า
คนที่ข้างนอกมาทำอะไรกัน?"
หยูเยี่ยนชิวเงียบไปพักหนึ่งแล้วเอยขึ้น:
"เสี่ยวหลิน คนข้างนอก ... ผู้หญิงคนนั้นชื่อเซียวเวย เธอกับจวินจวิน เธอเป็นแฟนจวินจวิน
เธอท้องมาได้หกเดือนแล้ว จวินจวินตั้งใจว่าจะแต่งงานกับเธอ "
เมื่อหยูเยี่ยนชิวพูดเสร็จแล้วเขาเห็นสีหน้าหลินยู่ถุงเคียดขึ้ง
ก็สาละวนมาจับไม้จับมือแล้ว กระวนกระวายใจนิดหนึ่งพูดว่า " ป้ารู้ว่าคุณชอบจวินจวิน
แต่ป้าขอร้องคุณ จวิน-จวินมาถึงทุกวันนี้ไม่ใช่ง่าย ถ้าคุณพูดให้คนในตระกูลเซียวรู้เรื่องว่าคุณคบกับจวินจวิน
แล้วคุณจะไม่ทำลายอนาคตของเขาหรือ?"
"ทำลายอนาคตของเขา?" แม้ว่าเวลาที่อยู่ชั้นล่างนั้นก็คาดเดาออกได้ว่า
เฉินจวินปิดบังซ่อนเร้นเรื่องอะไรที่ตัวเองทำไว้
แต่เมื่อเขามาได้ยินกับหูตัวเอง หลินยู่ถงยังคงพบว่าเขาไม่สามารถใจเย็นได้เลย
เขามองหยูเยี่ยนชิวอย่างไม่อยากเชื่อ
“คุณป้า แล้วทำไมคุณไม่พูดบ้างล่ะ ใครเป็นคนสร้างอนาคตให้เขาล่ะ? ตอนคุณป่วยเมื่อเขาออกไปทำงานข้างนอก ใครที่ดูแลคุณ
ใครเป็นคนจ่ายเงินตอนเขาไปคุยงานสร้างคอนเน็คชั่น? ตอนนี้คุณมาหาว่าฉันทำลายอนาคตของเขาหรือ?
ฉัน ... หลินยู่ถงมันคนไม่มีราคา!” หลินยู่ถง
ฉับพลันก็เปล่งเสียงออกมาว่า “ ใช่ ฉันมันไม่มีค่า
ไม่อย่างนั้นทำไมถึงทิ้งครอบครัวแสนดีได้ยังไง?
หนีตามเขามาโดยไม่เคยหวนคิดถึงที่บ้านเลย มาได้ลงคอยังไง?
ในตอนที่ที่บ้านต้องการฉันมากที่สุดฉันไม่ได้ช่วยอะไรเลย!
ทั้งหมดทั้งมวลนี้มันเป็นเพราะใครกัน?!”
"เป็นบ้านของคุณเกิดล้มละลายกันเอง มาโทษพวกเราเอามาใส่หัวจวินจวินงั้นสิ
เสี่ยวหลิน คุณไร้เหตุผลมากเกินไปแล้ว!"
"ถูกต้อง ฉันมันไม่มีเหตุผล" เมื่อพูดย้อนความเรื่องนี้
หลินยู่ถงอดไม่ได้ลูบหน้าผาก รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย
แต่รอยยิ้มเขายังเย้ยเยาะไม่เปลี่ยนเลย "จากที่พูดกันมา ทั้งหมดก็ออกมาว่าไม่มีเหตุผล
แล้วจะให้ฉันพูดอะไรต่ออีกล่ะ?"
"คุณจะไปไหน?" หยูเยี่ยนชิวคว้าหลินหยูตงที่กำลังจะหันกลับ
"คุณออกไปไม่ได้!"
"ปล่อย!" หลินหยูตงผลักแรงและโยนคนเซถลาไปหาโต๊ะกาแฟ
ดวงตาของหยูเยี่ยนชิวจับที่มีดปอกผลไม้ นางไม่คิดอะไรทั้งนั้น
คว้ามีดแล้วปราดไปที่ประตูขวางทางหลินยู่ถง
"เสี่ยวหลิน ถ้าคุณอยากออกไปข้างนอก ก็เว้นแต่คุณจะฆ่าฉัน ไม่เช่นนั้น
ใครหน้าไหนก็ไม่สามารถทำลายจวินจวินได้"
"คนอย่างฉันไม่ปล่อยให้ใครมารังแกโดยไม่สู้!" หลินยู่ถงยกมือจับมีด
คิดไม่ถึงว่าเขาที่อ่อนแออยู่ในช่วงสัปดาห์นี้ พลาดที่จะคว้ามีดไว้ได้หมด และถูกหยูเยี่ยนชิวลากออกไปจากประตู
ดวงตาของหยูเยี่ยนชิวรุ่มร้อนและเปี่ยมไปด้วยแววบ้าคลั่ง
นางกำมีดแล้วกดจ่อเข้าหาตัวเอง "เด็กดี คุณปล่อยพวกเราทุกคนไปได้ไหม?"
"เป็นไปไม่ได้!" หลินยู่ถงดิ้นรนด้วยความโมโห และกุมมีดไว้ได้ในที่สุด
อย่างไรก็ตาม เหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้นในขณะนี้ เฉินจวินพลันจู่ ๆ ขึ้นมาข้างบน
เมื่อเห็นว่าเขามีมีดอยู่ในมือ เขาก็สาวเท้าโดยไม่ลังเลและต่อยเขาเข้าหมัดหนึ่ง!
"พลั่ก!"
หลินยู่ถงล้มลงใส่กระถางดอกไม้ที่ขอบหน้าต่าง
เฉินจวินมองดูเขาด้วยความโกรธ"คุณกล้าเอามีดชี้ใส่แม่ของฉันงั้นหรือ!
หัวใจของหลินยู่ถงนั้นฉีกขาดเป็นเสี่ยง
ๆ เจ็บจนแม้เสียงของเขายังเปลี่ยน "เฉินจวิน ฉัน ... หลินยู่ถง ที่อยู่ในใจคุณเห็นฉันเป็นคนชาติชั่วแบบไหนกันเหรอ!"
"ฉันเห็นกับตาฉันเอง ยังจะไม่จริงอีกงั้นหรือ?"
"ใช่ สิ่งที่คุณเห็นด้วยตาของคุณเองยังคงเป็นเรื่องไม่จริง
อย่างนั้นเรื่องนี้ บอกฉันมาสิ เรื่องลอกงาน คุณรู้ว่าใครทำหรือเปล่า?” กล้าหลบๆซ่อนๆ จนเป็นพ่อคน ยังมีอะไรไม่กล้าทำอีกหรือ? เสียท่าแล้ว ตลอดทางที่มา
เขาแอบบอกตัวเองว่าคนสมคบคิดเรื่องลอกงานไปนั้นไม่เกี่ยวข้องกับ เฉินจวิน!
"คืออะไร เรื่องอะไร? ฉันก็คอยให้ถึงวันพวกคุณตระกูลหลินล้มละลาย
คุณคิดเหรอว่าฉันจะให้โอกาสคุณพลิกฟื้น?”
"คุณ ...โอหังมาก เฉินจวิน!" หลินยู่ถงปราดเข้าใส่และกระชากคอเสื้อของ
เฉินจวิน"คุณหมายถึงอะไรพูดแบบนี้?"
"หลินยู่ถง ฉันพูดกับคุณตรง ๆ นะ ฉันทนคุณมามากพอแล้ว!
คุณชาติกำเนิดสูงส่งนักเหรอ ? คุณไม่ได้มาเป็นฉันนี่
ช่วยฉันเมื่อฉันลำบากเหรอ ? รู้สึกผิดมั่งไหม
ทำให้คนทั่วโลกรู้ว่าฉัน... เฉินจวินเป็นหนี้ความรักของคุณและใช้เงินคุณใช่ไหม! คุณหักหน้าฉันได้
มีสป็อตไลท์ส่องหน้าไหม ฮะ?”
"คุณสาดโคลนกันชัด ๆ! ฉันทำแบบนั้นเมื่อไหร่?!"
"ทำไปเมื่อไหร่ ในใจคุณรู้ดีกว่าทุกคน!"
"คุณ!" หลินยู่ถงชี้ไปที่คนที่รักตัวเองที่ประตูช้าๆ
สีหน้าขื่นขม"คือเธอใช่มั้ย เรื่องของเรามีเพียงคุณแม่เท่านั้นที่รู้ ยกเว้นเธอ!
แม่ของคุณจะไม่พูดแน่ ๆ แล้วจะมีใครได้อีกนอกจากเธอ"
"อย่าโทษคนอื่น! คุณก็เป็นของคุณแบบนี้! อีกอย่างเซียวเวย
กำลังตั้งท้องลูกฉัน ทำไมเธอถึงจะไปทำเรื่องที่ไม่ดีสำหรับฉัน คุณต้องการที่จะให้ฉันอยู่ในกำมือคุณและทำให้ฉันเชื่อฟัง
คุณ.."
"ปัง!" หลินยู่ถงต่อยเฉินจวินไปหมัดหนึ่ง เซียวเวยกรีดร้องและรีบขวางหน้าเฉินจวินกล่าวว่า
"หลินยู่ถง! ถ้าอยากตีคน คุณมาตีฉันได้ อย่าตีเขา! ฉันเป็นคนเชิญชวนเขาก่อน.”
"เธอหลบทางให้ฉันไป!" หลินยู่ถงผลักเซียวเวย หยิบแจกันที่อยู่ข้าง ๆ
เขาและทุบบนหัวของเฉินจวิน หัวของเฉินจุนก็ปริแตกทันที เลือดไหลพรูลงมาเขาตาพร่า
หลินยู่ถงไม่เว้นช่วงให้เขาได้หายใจเลย เขานั้นราวกับสัตว์ป่า
เขาเหวี่ยงเฉินจวินลงและต่อยตีเอาถึงตาย
เฉินจวินเห็นหลินยู่ถงผลักเซียวเวยออกไป
เขารวบรวมกำลังและยกกระชากหลินยู่ถงลงพื้น แต่หลินยู่ถงเหมือนไม่รู้จักเจ็บ ยังรี่เข้ามาฉีกทึ้งและต่อสู้กับเขาอยู่ดี
หลินยู่ถงกระหายใคร่เห็นเลือดแดงฉาน
ที่จะช่วยเขาให้พ้นสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้
แปดปีมาแล้ว
เขาคิดว่าหลังจากช่วงเจ็ดปีคัน[7 year itch]
หัวใจของเฉินจวินควรมั่นคงหยุดอยู่ที่เขา แต่เขาไม่คาดเลยว่าจุดจบจะเป็นเช่นนี้
ตอนแรกเฉินจวินยังพอทนฝืนไปได้สักพัก
แต่ต่อมาเขาเสียเลือดมากไปและค่อย ๆ ป้องกันตัวเองไม่ไหว
เซียวเวยเข้ามาดึงหลินยู่ถง และมองไปที่เฉินจวิน
ซึ่งดวงตาของเขาจ้องตรงและหวาดกลัว หลินยู่ถงปรกตินั้นยิ้มอยู่เสมอ
ราวแสงแดดอุ่นในความทรงจำของเธอ เธอไม่เคยนึกเลยว่าคนผู้นี้จะมีวันที่เขาดูราวกับปีศาจ
"อย่าตี หลินยู่ถง! แบบนี้คุณจะฆ่าเขา!" เซียวเว่ยอดไม่ได้
แต่รู้สึกหนักอึ้งและรีบหยุดเหตุไว้
"ใช่ เสี่ยวหลิน คุณอยากเข้าคุกหรือ?" หยูเยี่ยนชิวรั้งหลินยู่ถงเช่นกัน
แต่หลินยู่ถงไม่หยุดเลย
กำปั้นของเขากระหน่ำใส่หน้าของ เฉินจวิน เหงื่อของเขาหยดลงเจือสีแดงสด
เขาสติเลือนลางเห็นภาพประหลาด ทิ่มแทงดวงตาและหัวใจของเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเอาเงินออมทั้งหมดไปใช้ช่วยเฉินจวินปูทางสู่ดวงดาว
ทำไมถึงจะไม่ช่วยเขา เมื่อเขาต้องเผชิญปัญหาทางบ้าน ทำไมเขาต้องมีชีวิตแต่ละวันโทษตัวเอง
นี่หรือคือการตอบแทนจากเฉินจวินกับความไว้ใจของเขา
เฉินจวิน!
ไม่ เขาเองนี่แหละ เขาเองนี่แหละตาบอด ก่อนหน้านี้ไปมองหมูหมา ของไม่ดีไม่มีค่า
หลินยู่ถงเริ่มไม่รู้ตัวมือหนักขึ้นเรื่อย
ๆ ยิ่งมายิ่งหนัก...
ในที่สุดเซียวเวยก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว
เฉินจวินซึ่งอยู่จุดต่ำสุดจนจะรับไม่ไหว ทำให้เธอดูกังวล
แล้วมันก็เกิดขึ้นเมื่อเธอถลาไปและเห็นบางสิ่งที่วาววับบนพื้น
เธอพบว่ามันเป็นมีดปอกผลไม้
ราวผีผลักเธอคว้าขึ้นมาแล้วกระหน่ำจ้วงใส่หลังหลินยู่ถง!
"โอ๊ย!" หลินยู่ถงหยุดด้วยความเจ็บปวด และผลักเซียวเวยออกไปสุดแรง
เซียวเวยถอยไปสองสามก้าวชนเข้ากับราวกันตก หอบอยู่น้อย ๆ หลินยู่ถงตกใจ
และโล่งใจเมื่อเห็นเซียวเวยจับราวไว้ โดยไม่คาดคิดในวินาทีต่อมาราวจับที่ยังสร้างไม่เสร็จ
หงายล้มลงไป และร่างหนักอึ้งของเซียวเว่ยก็เสียสมดุลและร่วงลงไปอย่างรวดเร็ว !
"อ๊ าาาา !!!"
"เสี่ยว ... " หยูเยี่ยนชิวไม่ทันจะพูดจบ ก็เป็นลมกองลงกับพื้น
"หลินยู่ถง คุณบ้าแล้ว!" เฉินจวินโกรธถึงขีดสุด
ความเจ็บปวดจากการสูญเสียคู่หมั้นและลูก กดดันให้เขาลืมว่าความเยือกเย็นคืออะไร
เขาลุกขึ้นและทุ่มหลินยู่ถงใส่ราวกันตก หลินยู่ถงไม่มีแรงต้านทานแล้ว
หากแต่เพียงวินาทีที่เขาจะร่วงหล่น ฉับพลันนั้นเขาคว้ากระชากเสื้อของเฉินจวินไว้!
"ปัง!"
เสียงของหนักแว่วมาชัดเจนใส่หู
แต่ที่คาดว่าจะเจ็บกลับไม่มา
หลินยู่ถงเบิกตาโพลงขึ้นอย่างรวดเร็ว
จากนั้นเขาพบว่ามีคนสองคนที่ตรงข้ามกับเขา จ้องมองเขาอยู่เงียบ ๆ
.
.
.
