ตอนที่ 52 ฮ่องเต้ 8

Quick Transmigration System: Male God, Come Here

ระบบย้อนชีพไวๆควิกๆ : ขั้นเทพก็มาดิเคิ๊บ

ตอนที่ 52 ฮ่องเต้ 8

“ นี่รึคือช่างน่าชัง อย่าบอกเราว่าเจ้าเพิ่งมางามเอาเมื่อตะกี้นี้??”เฉิงซื่ออวี้นานทีปีหนถึงจะรู้สึกว่าได้หยอกล้อผู้อื่น

ไป่เหว่ยเหว่ยเงียบ เฉิงซื่ออวี้ยังตามติดความเงียบ หลังจากนั้นพักใหญ่ เขาก็ตรัสว่า“ เจ้าอย่าคิดจริงจัง นั่นก็คืองามจริงๆ”

ไป่เหว่ยเหว่ยเหลือบมองไปที่เขาด้วยขณะที่เริ่มสะท้าน ผิวของเธอเรื่อแดงในขณะที่เธอโอบรัดแขนเสื้อเธออย่างเริ่มไม่เป็นสุข

เธอดูคล้ายว่าเธอต้องการที่จะตอบว่า 'ไม่งาม' แต่ดวงตาของเธอกวาดไปรอบๆและเธอก็พูดความจริง “ บ่าวผู้นี้คิดว่ามันสวยงาม เพราะบ่าวผู้นี้เป็นตัวตลกอัปลักษณ์ บ่าวได้ลงแรงพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะเรียนรู้กลวิธีการปรุงโฉมอันเหนือชั้น ดีที่จะปกปิดผิวหนังที่ไม่น่าดูของบ่าวผู้นี้”

เฉิงซื่ออวี้ทรงตระหนักได้ขณะทรงแย้มสรวล โลกนี้ที่จริงแล้วก็มีโรคภับแปลก ๆ   ความงามถูกมองว่าน่าชัง และความอัปลักษณ์ถือว่าสวยงาม และไป่เหว่ยเหว่ยก็ต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคประหลาดโดยตรง

ทันใดนั้นเขาก็มีพระประสงค์อยากรู้อยากเห็นอยู่เล็กน้อย “ ในสายตาของเจ้าเราน่าชังหรืองาม”

เหว่ยเหว่ยแอบมองที่เฉิงซื่ออวี้ และดวงตาเหล่านี้ดูประณีตและใสบริสุทธิ์ทำจนประกายวามในดวงเนตรของเขาหม่นลง

เธอหันกลับมามองแล้วก้มศีรษะ แต่นิ้วของเธอเลือดไม่เดินเพราะเธอกำแขนเสื่อแน่นเกินไป แก้มของเธอก็เริ่มเผือดสี

เฉิงซื่ออวี้ทรงเสวยพระสุธารสชาอีกหนึ่งถ้วย แต่ทรงพบว่าถ้วยชานั้นว่างเปล่าแล้ว พระองค์ทรงไม่เคยรับสั่งเล่นกับสตรี แต่น่าแปลก มันก็ไม่น่ารำคาญ

ไป่เหว่ยเหว่ย ตอบด้วยความระมัดระวัง:“ ฝ่าพระบาทเป็นผู้กล้า ทรงเป็นบุรุษเหนือมวลบุรุษ สิริโฉมของพระองค์มิอาจมีสิ่งใดจำกัดขอบเขตแห่งขัตติยะภาวะได้”

เฉิงซื่ออวี้ รับสั่งเบา ๆ ว่า“ พวกเราน่าชังรึ?”

ไป่เหว่ยเหว่ยตอบกระแสรับสั่งนั้นอย่างประหม่าทันที“ บ่าวผู้นี้มิใช่ว่าไม่ชอบ…หลบเลี่ยง   ที่จะได้ชมฝ่าพระบาท ที่ดูน่าชัง”

เฉิงซื่ออวี้ วางถ้วยน้ำชาที่เขาทรงถือไว้ในพระหัตถ์ของเขาสีพระพักตร์ของเขาเกือบจะไม่เป็นทรงแล้ว นางมิใช่ว่าไม่ชอบมอง ... เขา - ที่น่าชัง?

ไป่เหว่ยเหว่ยเห็นเขาทรงมีพระอาการเช่นนี้ เธอเอ่ยโน้มน้าวใจตะกุกตะกัก “พระองค์ไม่น่าชัง ไม่น่าชัง หากเพียงโดดเด่นจากฝูงชน…โดดเด่นกว่า มีเอกลักษณ์”

เฉิงซื่ออวี้: "... "

ไป่เหว่ยเหว่ยยังคงพยายามปลอบเขา เพราะกลัวว่าเขาจะโมโหจนตาย เฉิงซื่ออวี้พลันทรงลุกขึ้นหยิบชาถ้วยหนึ่ง “ นางสนมรักกล่าววาจามากมาย ปากนางคงจะกระหาย ดื่มน้ำชาเถิด”

นี่เป็นการปิดกั้นคำพูดเธอ โดยใช้ชาอุดปากเธอ

ไป่เหว่ยเหว่ยใจลอยดื่มชา คิดว่าสุดท้ายเธอน่าจะต้องไปนอนกับบุรุษแปลกหน้าผู้นี้

เธออดไม่ได้ที่จะเคาะเรียกระบบ "จุ๊จุ๊ ไม่มีสมรรถนะทดแทนหรือ? ฉันจ่ายไหวนะ สูงสุดนี่จ่ายให้ครึ่งของมูลค่าความรักก็ได้ "ระบบเงียบเหมือนหนู

ไป่เหว่ยเหว่ย:“ มูลค่าแห่งความรักทั้งหมดไหมล่ะ? ฉันจะตายอยู่แล้วนี่ โปรดลองหน่อยสิ และอะลุ้มอล่วยกว่านี้ได้ไหม?”

ระบบ:“ …”

ไป่เหว่ยเหว่ย:“ ระบบ? สี่สี่? 00? มีใครไหม? ปู่แกสิ!”

เฉิงซื่ออวี้ทอดดวงเนตรเห็นไป่เหว่ยเหว่ยดื่มชา และทันใดนั้นก็ผลักมือเธอแล้วกดเธอลงบนเตียง

“ สนมรัก ราตรีมืดมิด และแท่นบรรทมอุ่น ที่นอกหน้าต่างดวงจันทร์ทอแสง อากาศนั้นเหมาะนัก เหมาะที่จะแนบนิทรา”

สัตว์ร้ายนี้ กำลังคิดขึ้นทับเธอโต้งๆ พูดจาดังบัณฑิตโอ้โลมเธอ กำลังจะทำอะไร?

เฉิงซื่ออวี้ถอดเสื้อผ้าและดวงตาของเขาลึกล้ำและชวนหวั่นหวาด

เมื่อไป่เหว่ยเหว่ยลุกขึ้นยืน เธอรู้สึกว่าสภาพเธอไม่ถูกต้อง เธอหัวหมุนและรู้สึกเวียนศีรษะ ฉับพลันเธอนึกถึงชาถ้วยนั้นขึ้นได้

เมื่อไป่เหว่ยเหว่ยเริ่มสติเลอะเลือน ผิวของเธอก็เริ่มเรื่อขึ้นและเฉิงซื่ออวี้ที่กึ่งเปลือยก็ทรงก้าวพระบาทลงจากเตียง

หลังจากรอเพียงครู่ ไป่เหว่ยเหว่ยเริ่มครางครวญดังคาด

อาภรณ์บนกายนางผู้นั้นยับยุ่ง ความร้อนในเรือนกายทำให้เหงื่อซึม ผ้าป่านมัสลินที่นางสวมใส่โชกเหงื่ออย่างรวดเร็ว ร่างหยกอันงามเลิศของนางอยู่ใต้แสงประทีป เปี่ยมมนต์เสน่ห์หนึ่งอันอ่อนโยนและล่อลวงอย่างเย้ายวน

เฉิงซื่ออวี้ทรงรู้สึกราวกับอุระและเบื้องพระนาภีของเขากำลังถูกเพลิง ผลาญและพระองค์ทรงแทบมิอาจข่มกลั้นได้ต่อไปแล้ว

“ ฝ่าพระบาท?”ไป่เหว่ยเหว่ยมองเขาอย่างไร้หนทาง ดวงตาของเธอเริ่มเลื่อนลอย

เฉิงซื่ออวี้ทรงย่างพระบาทไปข้างหน้าสองก้าว แต่หันกลับมาในพริบตานั้น สีพระพักตร์หมองและหวั่นหวาด หัตถ์ของพระองค์ทรงจับกระบี่เมื่อครู่ก่อนนั้น และทรงดึงคว้ากระบี่ออกมา