ตอนที่ 72 ฮ่องเต้ 30

Quick Transmigration System: Male God, Come Here

ระบบย้อนชีพไวๆควิกๆ : ขั้นเทพก็มาดิเคิ๊บ

ตอนที่ 72 ฮ่องเต้ 30

ตอนนี้การเตะที่ส่วนล่างของร่างกายนั้นโหดเหี้ยมมาก ผู้หญิงโดนเตะต้องล้ม ผู้ชายโดนคาดว่าจะได้ขึ้นสวรรค์

ไป่เหว่ยเหว่ยยกมือเพื่อให้หงซิวมาช่วยเธอ คนเราก็อยากดูดีสง่างาม ดังนั้นการกระทำต่าง ๆ จึงช้าลงอย่างมาก ยิ่งเล่นใหญ่ยิ่งดูดี มารยาทที่สำคัญยิ่งพูดเกินจริงยิ่งดี

หงซิวมาทันทีเพื่อประคองแขนเธอ

เมื่อไป่เหว่ยเหว่ยยืนขึ้นเต็มตัว ก็กล่าวอย่างเยือกเย็นว่า:“ สตรีควรสง่างามกว่านี้ อะไรที่อยากจะฆ่า เอาแต่จะฆ่าทั้งวันรึไง ท่านบอกว่าข้าไม่ซื่อสัตย์และไม่เที่ยงธรรม ข้าจงรักภักดีแต่ตัวเอง ข้าน่ะเห็นเจ้าก็อยู่ที่อก” ไม่รู้แล้ว เอาไงต่อดี

ระบบ: หน้าอกสามารถโตไปเป็นสมองได้หรือไม่ ไม่ใช่แบบนี้หรือว่าสมองเธอบกพร่องและหน้าอกของเธอแบน

เฉินเฟยประกบดวงตา ดวงตาแดงก่ำถลึงจ้องมองด้วยความโกรธ นางกำนัลที่อยู่ข้างๆประคองนางขึ้น กลายเป็นว่านางกลับตบนางกำนัลผู้นั้น

จากนั้นนางก็หันหลังกลับ "เจ้ารู้อะไร? รู้หรือไม่ว่าข้าได้มอบอะไรให้กับฮ่องเต้?”

ใบหน้าของไป่เหว่ยเหว่ยเย็นชา เธอมักแรงกลับอย่างอดไม่ได้เสมอทุกครั้งที่เธอซีเรียส

“ ให้อะไรฟิแ ซู เหลียง หวู่ เฉิน สี่ตระกูลนี้เป็นเพียงแมลงพิษที่เหยียบย่างเข้าราชวงศ์ / อาณาจักรไม่มีอะไรเพิ่มเติม”

ไป่เหว่ยเหว่ยยิ้มอย่างเย็นชา ปัดแขนเสื้อของเธอ มองเฉินเฟยราวกับว่านางเป็นแมลงสาบ

“ โลกนี้เป็นของแซ่เฉิง ไม่ใช่ของซูและไม่ใช่เหลียงหวู่หรือเฉินเช่นกัน ปีแรก ๆ ของราชวงศ์อยู่ในมือของท่านทั้งสี่ ทำพินาศไปเท่าไหร่แล้วล่ะในวังหลวงน่ะ มีกี่ชาวบ้านร้านถิ่นเดือดร้อนด้วยความคับข้องใจ  ตระกูลเฉินเป็นตระกูลอะไร แต่แค่กินไขคนมันคน เสือสมิงกินชาวบ้านชาวเมือง ตระกูลเฉินอาจถูกทำลายเพราะข้า แต่ข้าไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดี สมควรตายแล้ว พวกมันควรถูกฆ่า

ไป่เหว่ยเหว่ยกล่าวในประโยคเดียว:“ ในใจของข้า ตระกูลซูควรถูกฆ่า ตระกูลวูควรถูกฆ่า และตระกูลเหลียงควรถูกฆ่า ถ้าฮ่องเต้ไม่ฆ่าข้าก็จะฆ่า ข้าไม่ซื่อสัตย์และไม่เที่ย่งธรรมงั้นหรือ คนที่ไม่ซื่อสัตย์และไม่เที่ยงธรรมคือท่าน พวกเจ้าครอบครองวังหลวง ต้องกำจัดพวกแมลงพิษร้ายที่ย่างเข้าราชวงศ์ “

ประกายตาของไป่เหว่ยเหว่ยมีความเฉียบคมพอที่จะทำให้ใจแตกสลาย“ ท่านจ่ายอะไรบ้าง ทุกสิ่งได้รับจากฮ่องเต้ แล้วท่านมีคุณสมบัติอะไรพอที่จะต้องจ่าย?

ยามนั้น ไป่เหว่ยเหว่ย ยืนอยู่ในแสงไฟ แต่เธอเปล่งประกาย จับตาผู้คน

เธอพูดประโยคสุดท้ายอย่างช้า ๆ “ ข้าต้องการให้พระองค์เงื้อมีดแล่เนื้อขึ้น และฆ่าแมลงมีพิษเบื้องหน้าพระองค์ ข้าหวังว่าวันหนึ่งพระองค์จะกุมอำนาจเต็ม และทรงสามารถเผชิญโลกกว้าง ข้าหวังว่าจะใช้กระดูกและเลือดเนื้อข้าปูทางเพื่อพระองค์ ให้ทรงได้รับการคารวะจากปวงชน และสรรค์สร้างราชวงศ์ที่เจริญรุ่งเรือง”

【 ติ๊ง ความนิยมของตัวละครนำชายเพิ่มขึ้นเป็น 75 】

ไป่เหว่ยเหว่ยไม่ได้มีอารมณ์เคลื่อนไหว ไม่ได้หันไปรอบ ๆ มองไปภาพวาดบนผนัง

ภูเขาและแม่น้ำยังคงต่อเนื่อง และเสือที่หิวโหย

เธอดูเหมือนจะพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยน “ การจ่ายนี้อยู่ที่ไหน เวลาไม่ใช่ของข้า แล้วข้าจะจ่ายอะไรได้บ้าง”

【 ติ๊ง ความนิยมของตัวละครนำชายเพิ่มขึ้นเป็น 80 】

เฉินเฟยสับสนและโกรธจัด “ ช่างสมารถปั่นหัวผู้คนนัก ไร้เหตุผลเต็มปากเต็มคำ ใครมาซิ ใครซักคน ข้าจะมาฆ่านาง!”

ทันใดนั้นห้องก็เงียบลง

กลางของความเงียบสงัด แผ่วเสียงฝีเท้าสงบและชัดเจนยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

ร่างของเฉินเฟยสั่น ฉับพลันนั้นนางมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

ตอนนั้นเอง เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยมาจากด้านหลัง “ โอ้ ใครนะที่เจ้าต้องการฆ่า”

เฉินเฟยหันกลับมาทันทีทันใดเห็นเฉิงซื่ออวี้ที่ทรงไพล่หัตถ์ข้างหนึ่งไว้ด้านหลัง ทรงยืนอยู่ข้างประตู พร้อมจ้องมองนางเย็นชา

การจ้องมองนั้นก็ไม่ต่างจากการมองดูคนตาย

หัวใจของเฉินเฟยยุบฮวบลง นางให้ท่านพ่อและเสนาบดีคนอื่นรั้งพระองค์ไว้ พระองค์จะเป็นไปได้อย่างไร ทรงเสด็จมาได้อย่างไร

เฉิงซื่ออวี้เสด็จผ่านเลยนางและตรงไปหาไป่เหว่ยเหว่ย