ตอนที่ 44 กลับมาเจอชีวิตจริง ขยี้สวะ (4)

Quick Transmigration System: Male God, Come Here

ระบบย้อนชีพไวๆควิกๆ : ขั้นเทพก็มาดิเคิ๊บ

ตอนที่ 44 กลับมาเจอชีวิตจริง ขยี้สวะ (4)

ตอบยังงี้คือยังไงเหรอ

สำหรับเย่ อวี้ชวนแล้ว เขาไม่เคยตอบอะไรส่งๆ

ใช่ ไม่ ไม่

'ผมไม่รู้' แม่รงหมายความว่าไงวะ

ฉินฉิวประจงถามไถ่ “ มีฉากต่อของฝันนั่นไหม?”

เย่ อวี้ชวนพยักหน้า“ ผู้ชายในฝันอุ้มโกศออกไป เขาตามไปสืบหาตัวคนทรยศที่ช่วยหลี่ชิงชิงฆาตกรรม แล้วไปเจอว่ามันเป็นมือขวาของตัวเขาเอง” ฉินฉิวพูด“ ฝันได้ละเอียดโคตร ไอ้ทรยศนั่นคงอยากจะฆ่าเขาแล้วใช้โอกาสนี้พลิกฟื้นขึ้นใหม่”

เย่ อวี้ชวนส่ายหัวและปฏิเสธที่เดาๆไปนั้นว่า“ ตัวทรยศมันว่ามันชอบหลี่ชิงชิง ก็เลยอยากช่วยหลี่ชิงชิงให้สมหวังดังใจเธอและช่วยให้เธอได้เป็นคุณนายตระกูลหาน”

ฉินฉิวเชื่อไม่ลงเลย“ ยังมีคนชอบผู้หญิงประเภทนี้ลงอีกเหรอ?”

แม้ว่าเย่ อวี้ชวนจะไม่แสดงสีหน้า แต่เขาก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ ต่อมาภายหลัง เขาก็ละทิ้งทุกอย่าง และพบทุ่งดอกไม้ที่สวยที่สุดในโลก แล้วจากโกศนั้นเขาก็โปรยเถ้าธุลีของเธอไปในทะเลดอกไม้”

เย่ อวี้ชวนเอื้อมมือออกมานวดขมับตัวเอง เขาฝันตลอดทั้งคืน แล้วที่แย่คือเขารู้สึกว่าผู้ชายสิ้นหวังคือตัวเขา

“ ตอนผมตื่นขึ้นมา ผมรู้สึกแน่นที่หน้าอกและน้ำตาของผมกลั้นไม่อยู่ อย่างนั้นผมเลยไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล”

ฉินฉิวเทกาแฟอีกถ้วยเขาต้องดื่มอะไรซักอย่างเพื่อระงับอาการช็อคไว้ อะไรก็เหอะนะ เย่อวี้ชวนน่ะตั้งแต่แรกเกิดถึงตอนนี้ นี่น่ะนับเป็นครั้งแรกเลยที่เขาเคยร้องไห้

เขาอดไม่ไหวเลยต้องถามหลังจากได้ยินคำที่เย่ อวี้ชวนว่ามา“ แกไปทำอะไรที่โรงพยาบาล? แกมีประสบการณ์เรื่องความรู้สึกแล้ว ก็นับว่าดีแล้วนี่”

เย่อวี้ชวน แตะหน้าอกของเขา “ ผมมีอาการแน่นหน้าอก และเมื่อคืนนี้ตอนผมเข้านอนน้ำตาก็ไม่หยุดไหล ”

ฉินฉิวสับสน“ก็แล้วไง?”

นี่ไปเกี่ยวอะไรกับโรงพยาบาลเหรอ?

เย่อวี้ชวน ขมวดคิ้วอีกหน ยากมากเลยไอ้การแสดงออกทางสีหน้าของเขา

“ และผมจำไม่ได้ซะแล้วทั้งชื่อผู้หญิงในความฝันคนนั้น หรือทั้งหน้าตาของเธอ”

ฉินฉิวพยักหน้า “ ความฝัน แกจำทุกสิ่งตลอดไปไมได้หรอก”

เย่อวี้ชวน ส่งสายตาแวบมาที่เขาเบา ๆ “ เพราะงั้นผมเลยมาโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกาย เราน่าจะต้องตรวจหัวใจ ดวงตา และสมองของผม…ผมอาจจะเหนื่อยๆช่วงนี้ เลยทำให้แน่นอกและหายใจหอบถี่ ดวงตาอาจจะเครียดเพราะใช้งานมากเกินไปเลยทำให้มีอาการน้ำตาไหล และความเหนื่อยล้าเกินไปอาจทำให้เกิดภาวะความจำเสื่อม "

" พรวด. "

กาแฟถ้วยที่เข้าปากไปโดนฉินฉิวพ่นออกมา

แมร่ง อะไรวะเนี่ย?

ว่ากันเรื่องความรู้สึกมาซะนานก็แล้ว แต่เย่ อวี้ชวนชายผู้นี้ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา ไม่นึกเลยว่าแจ้นมาตรวจร่างกายที่นี่

เขาวางถ้วยไว้ในมืออย่างรวดเร็ว เพื่อกันตัวเองไม่ให้โบกป้าบอีกฝ่าย จากนั้นกระเถิบเข้าใกล้เย่ อวี้ชวนและพูดอย่างจริงจังว่า“นี้ไม่เกี่ยวกับร่างกายแกเลย แต่ต้องเกี่ยวกับหัวใจแก”

เย่อวี้ชวนมองเขาอย่างชืดชา “ อย่างนี้ผมต้องเข้าตรวจเรื่องระบบหัวใจผมด้วยไหม”

ฉินฉิวรู้สึกว่าเขากำลังพูดคุยกับมนุษย์ต่างดาว เขาพูดอย่างกังวลใจว่า “ ไม่ใช่โว้ย ฉันหมายความว่าแกรู้สึกถึงความปวดใจ ปวดใจไม่ใช่แบบเจ็บปวดที่ร่างกาย แต่เป็นความรู้สึกของแก มีความหวั่นไหวและแกรับรู้ว่าได้ประสบการทางอารมณ์”

เย่ อวี้ชวนไตร่ตรองอย่างจริงจัง“ อย่างนั้น ผมไม่ได้มีปัญหาที่ร่างกายผม”

ฉินฉิวรู้สึกว่าในที่สุดเขาก็เข้าใจ “เรื่องไม่เป็นเรื่อง แน่นอนอยู่แล้วว่าแกไม่มีปัญหา”

เย่อวี้ชวน พยักหน้าแล้วลุกขึ้นยืนทันที “ เมื่อไม่มีปัญหา งั้นผมไปทำงานละ”

จากนั้นเขาก็ไม่รีรอลุกขึ้นฉับและจากไป

ทิ้งฉินฉิวยืนค้างตะลึงคาที่

แล้วอย่างนั้นเย่ อวี้ชวนมาโรงพยาบาลทำไม?

เพื่อมาบอกเขาว่า เขาฝัน?