ตอนที่ 51 ฮ่องเต้ 7

Quick Transmigration System: Male God, Come Here

ระบบย้อนชีพไวๆควิกๆ : ขั้นเทพก็มาดิเคิ๊บ

ตอนที่ 51 ฮ่องเต้ 7

-ขออภัย ราชาศัพท์เละเทะไปหน่อย ไม่คุ้นชิน-

เฉิงซืออวี้ตรัสอย่างเย็นชา“ ออกมา! มีอะไรอยู่ใต้เตียง?”

ไป่เหว่ยเหว่ยน้ำตาไหลพราก มีใครยินดีออกไปเรอะ?

เฉิงซืออวี้ทรงจับดาบมั่นและประทับรอครู่หนึ่งก่อนที่จะสดับเสียงของไป่เหว่ยเหว่ย จากใต้เตียงพร้อมกับเสียงสั่นๆ เธอกระซิบถามว่า“ ฝ่าบาท…ฝ่าบาทจะไม่ฟันข้าน้อยผู้สนมใช่ไหม”

เฉิงซืออวี้ขมวดพระขนง ทรงรำลึกถึงใบหน้าของไป่เหว่ยเหว่ยตอนนี้ พระหัตถ์กุมดาบกำแน่นขึ้นด้วยกำลัง

ตรัสตอบอย่างอิดเอื้อน“ รู้แล้วว่าเจ้าเป็นคน เราจะไม่โจมตีเจ้า”

ระบบตะโกนสองครั้ง“พูดแบบนี้ยังกับว่า ก่อนหน้าคุณไม่ได้เป็นมนุษย์”

ไป่เหว่ยเหว่ยอยากจับเฉิงซืออวี้มัดรวมกับระบบเสียจริงๆ แล้วยัดพวกมันใส่ส้วมชักโครก กดชักน้ำลงคอห่านไปไกลๆ

เฉิงซืออวี้ประทับรอสักครู่และทอดพระเนตรเห็นร่างอรชรแน่งน้อยจากใต้เตียงค่อย ๆ คลานออกมา

นางผู้นั้นเงยหน้าขึ้นและแอบมองเขา สายตานางอันวาววามเคลื่อนคล้อยลงต่ำ ราวธารน้ำไหลรินและเลือนลับหาย ยามนางหลุบเปลือกตาลง

ไป่เหว่ยเหว่ย อยากจะคำนับเขา แต่เฉิงซืออวี้ทอดดวงเนตรมองหน้าเธอ ชัดเจนว่าไม่ทรงอนุญาต แล้วทรงเอาดาบกลับมา

“ เข้ามาคนหนึ่ง ช่วยไป่ต้ายิงล้างหน้า” เขามีพระบัญขา ไป่เหว่ยเหว่ยรู้สึกอับอาย นางกำนัลสูงวัยที่เข้ามาแสดงความเป็นอริชัดตลอดสีหน้านาง เธอล้างที่แต่งหน้าออกออกด้วยน้ำและยังเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ แต่งตัวของเธอในชุดผ้าป่านหลวมๆและงามตา ผ้านั้นประดับด้วยดอกเถาฮวาบานปักด้วยมือ

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นทุกคนถอยกลับออกไปอีกครั้ง

ประทับนั่งอยู่ด้านข้าง เฉิงซืออวี้ทรงเงยพระพักตร์ขึ้นมาอย่างพระทัยลอย ด้วยรูปลักษณ์อันยวนตา อยู่ภายใต้แสงโคม ดรุณีผู้นั่งบนเตียงนั้นมีมือเรียวขาวราวหิมะ แนบวางอยู่บนหัวเข่าของนาง

ใบหน้านางเอนไปทางด้านข้าง พร้อมแก้มแดงเรื่อ และผิวนั้นขาวและเงาราวหยก ยังมิต้องแต่งแต้มแต่งหน้าให้สยดสยอง วงหน้าเลอโฉมและชวนตะลึงลานก็สามารถทำให้ผู้คนพิศวงอย่างง่ายดายเสียแล้ว

【 ติ๊ง ความนิยมของนักแสดงนำชายเพิ่มขึ้นถึง 10 】

【 ติ๊ง ความนิยมของนักแสดงนำชายเพิ่มขึ้นเป็น 15 】

ด้วยการเพิ่มคะแนนความนิยมมากขึ้น ไป่เหว่ยเหว่ย ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นกับระบบว่า“ ฉันไม่คิดเลยว่าเฉิงซืออวี้เป็นคนเหลาะแหละ”

เมื่อทอดดวงเนตรเห็นหน้านาง ความโปรดปรานของเขากำลังทวีขึ้น

ระบบกำลังว่าจะปลอบใจสักคำสองคำ

แต่แล้วมันก็ได้ยินไป่เหว่ยเหว่ย พูดต่อ“ แต่ฉันก็ชอบความขี้เล่นของเขานะ ระบบคุณบอกว่าถ้าฉันจับใบหน้าเขา ความชื่นชอบของเขาจะเพิ่มขึ้นเป็น 100 ใช่ไหม”

ระบบรอฆ่าไป่เหว่ยเหว่ยแทบไม่ไหวแล้ว “ รีบฝันเอาซะไป๊! ไม่ต้องมาห่วงแชทกับฉันเลย ป๋ากำลังยุ่ง” หลังจากระบบกล่าวเสร็จ มันก็บล็อคไป่เหว่ยเหว่ยทันที

นี่จะต้องเป็นระบบแรกในประวัติศาสตร์ที่บล็อกโฮสต์ตัวเอง โดยไม่มีใครบังคับ

เมื่อรู้ว่าระบบหนีเพราะปากเธอ ไป่เหว่ยเหว่ยก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย เหงาใจไร้ระบบให้รังแก

เธอเงยหน้าขึ้นแอบแวบมองเฉิงซืออวี้ แต่กลับลงท้าย จบลงด้วยการสบกับดวงเนตรคู่หนึ่งที่ดำราวห้วงลึกทอดพระเนตรจับจ้องมายังเธอ

ดวงเนตรนี้แม้จะเย็นชา กระทั่งมองสิ่งสวยงามก็จะไม่อาจทำให้มันอบอุ่น

หากไป่เหว่ยเหว่ยไล้เลียริมฝีปากของเธอ และมองประหม่าไปยังเท้าตัวเอง

ฉับพลันนั้นเฉิงซืออวี้ตรัสถามว่า“ เจ้ากลัวเราหรือ”

ไป่เหว่ยเหว่ยสะท้านน้อยๆ เพียงตอบอย่างระมัดระวัง“ บ่าวผู้นี้ไม่กลัว”

เฉิงซืออวี้ทอดดวงเนตรเห็นเท้าเปลือยเปล่าของนางภายใต้ชุดผ้าป่าน เห็นแนวครึ่งของเรียวน่องนวลอ่อนละเอียด นิ้วเท้าผุดผาดนั้นปลายงอช้อนขึ้นน้อยๆ

ทรงรู้สึกว่าลำพระศอองค์เองแห้งเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะเสวยสุธารสชาอีกสองสามอึก

“ ทำไมเจ้าถึงชอบแต่งกาย…ประหลาดนัก ”

ไป่เหว่ยเหว่ยดูเหมือนจะคิดอะไรสักอย่าง เอื้อมมือมาปิดใบหน้าตัวเอง “ ฝ่าบาททรงโปรด อย่าทอดพระเนตรมองหน้านางสนมผู้นี้ มันน่าชัง”

เฉิงซืออวี้ทอดพระเนตรมองดูนาง วงหน้าของนางเพียงพอจะล่มเมืองล่มแว่นแคว้นได้ ทรงรู้สึกได้ว่าข้างขมับเริ่มเต้นตุบ

หากนี่ถือว่าน่าขัง เยี่ยงนั้นก็คงหาคนงามแม้สักคนในโลกไม่ได้แล้ว