Quick Transmigration System: Male God, Come Here
ระบบย้อนชีพไวๆควิกๆ : ขั้นเทพก็มาดิเคิ๊บ
ตอนที่ 43 กลับมาเจอชีวิตจริง ขยี้สวะ (3)
“ แกจับอารมณ์ได้? อารมณ์แบบไหนกัน” ฉินชิวถามอย่างระมัดระวัง
เย่ อวี้ชวนคิดอย่างไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้ ตอบอย่างไร้อารมณ์ “ ผมร้องไห้”
ฉินฉิวตกใจจนช็อค ช็อคแบบไม่อยากเชื่อ ปากเขาสั่นระริกไปหลายวิก่อนที่จะพูดว่า“ แกแกแก…แกร้องไห้”
ไอ้ตอนท้ายนี่เขาถึงกะตะโกนจ๊าก
ในโลกนี้ไม่ว่าใครจะร้องไห้ ฉินฉิวก็ไม่แปลกใจ
แต่ถ้าเย่ อวี้ชวนเป็นคนที่ร้องไห้ผู้นั้น เขาใคร่อยากถามนัก อวสานของโลกจะมาถึงละฤา
เย่ อวี้ชวนหลับตาลง และหน้าของเขาดูเพลียๆหน่อย “ ผมฝันไป เป็นฝันที่ยืดยาวมาก”
ฉินฉิว ตกใจ “ ฝันอะไรจะทรงพลังอย่างนั้น ”
ต้องรู้ก่อนนะว่า เย่ อวี้ชวนน่ะไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น อย่าว่าแต่ร้องไห้เลย ให้คิดว่าอย่างหมอนี่น่ะต่อให้ตายไปหมดทุกคน ยังขมวดคิ้วให้ติ๊ดเดียว
เย่ อวี้ชวนเปิดตาของเขา และในสายตาแน่นิ่งของเขาดูมีอารมณ์วูบไหว
“ มันเป็นความฝันเกี่ยวกับความรัก”
– – – – – – – – – –
“ คุณพี่ประธาน มารักกันใหม่ไหม” การติดตามผล:
ฝนตกยามพายุฝนฟ้าคะนองมักจะหนาวเย็นเป็นพิเศษ
ภายใต้สภาพอากาศมัวหม่น หานเจิ้งอวี้มองร่างไป่เหว่ยเหว่ยที่กำลังถูกฝัง
ริมฝีปากของเขาสั่นระริก ร่างกายของเขาน้ำหนักลดฮวบในแค่ช่วงสั้นๆ เมื่อเขาเห็นโกศกำลังจะถูกฝังอยู่ลงดินเขาก็โผผวาไปคว้ามันมาไว้
"คุณ...หาน?” คนอื่นๆ พากันร้องอุทาน แต่พวกเขาไม่อาจยับยั้งชายผู้อยู่เบื้องหน้าพวกเขาได้
ด้วยดวงตาของเขาที่สิ้นหวังเหลือเกิน สิ้นหวังเสียจนพวกเขาอดรู้สึกเวทนาเขาไม่ได้
“ เหว่ยเหว่ยบอกว่าเธอไม่ชอบสุสาน เธออยากให้ฝังตรงที่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้ เธอกลัวที่จะอยู่คนเดียว ผมต้องไปเป็นเพื่อนเธอ”
หานเจิ้งอวี้ถือโกศ ใบหน้าซีดเผือดของเขาแนบไว้กับโกศโลหะเย็นเฉียบราวกับว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะไถ่โทษของเขา
เขาคิดว่าเขาทนเจ็บปวดที่สูญเสียเธอได้ไหว หลังจากที่เธอเสียชีวิตดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บใดอีกแล้ว และจัดการทุกอย่างเรื่องงานศพเธอ
เขาไม่ได้คิดไว้เลยว่าไป๋เหว่ยเหว่ยจะจับสมาร์ทโฟน และโทรศัพท์ก็อัดบันทึกเสียงไว้
ทุกคำที่หลี่ชิงชิงพูดก่อนที่เธอจะเสียชีวิตถูกอัดเสียงไว้
“ ใช่ฉันนี่แหละลงมือ แต่ไม่มีใครรู้เลย…”
เมื่อเขาได้ยินหลี่ชิงชิงตะโกนคำพูดพวกนี้ออกมา ทั้งร่างของเขาก็นิ่งขึงราวกับเป็นน้ำแข็ง เย็นเยียบจากหัวจดเท้า
เขานึกออกแล้วว่าไป่เหว่ยเหว่ยพยายามจะบอกเขาหลังจากที่เธอฟื้นความทรงจำของเธอ อุบัติเหตุทางรถยนต์นั้นเกิดเพราะมีคนจัดฉากเธอเอาไว้ แต่เขาไม่เชื่อ เขาปล่อยฆาตกรตัวจริงลอยนวล แล้วทิ้งให้เธอถูกฆ่า
ความสำนึกผิดและความปวดร้าวอย่างไม่เคยเป็น เหมือนกับปลวกกัดกร่อนหัวใจให้กลายเป็นเศษผ้าขี้ริ้ว
"ฉันรักเขา…"
ประโยคนี้ ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงชวนหัวใจสลายจากการกระอักกระไอเป็นเลือดของเธอ เจ็บปวดขนาดนั้น แต่เธอก็ยังเอ่ยออกมาทีละคำ
เมื่อหานเจิ้งอวี้ได้ยินประโยคนี้ เขารู้สึกว่าโลกทั้งโลกเงียบงันและจ่อมจมสู่ห้วงอันธการ
แล้วจึงเป็นความรวดร้าว ทั้งร่างของเขาเหมือนถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้น ๆ
หยาดน้ำจากดวงตาของเขาที่สุดก็ร่วงหล่นลงแล้ว ทีละหยด ทีละสาย สุดท้ายก็พร่างพรู
ความสำนึกผิด ความเจ็บช้ำ ห้วงคิดอันสิ้นหวัง เขม็งเกลียวรวมเข้ากับความรวดร้าวเกินทานทน และคือเขาผู้แหลกสลายลงหมดแล้ว
"เหว่ยเหว่ย เหว่ยเหว่ย เหว่ยเหว่ย ... "
"ฉันก็รักคุณเหมือนกัน…"
– – – – – – – – – – –
ฉินฉิว: "... เพราะงั้นแกก็เลยร้องไห้"
มันยังพอจะเห็นร่องรอยของความอ่อนล้าบนใบหน้าที่เรียบเงียบของ เย่ อวี้ชวน เขาพยักหน้า“ ตอนผมตื่นมา ก็น้ำตาอาบหน้า”
ฉินฉิว:“ งั้นแกรู้สึกปวดใจไหม”
เย่ อวี้ชวนเงียบอยู่นาน จนชักจะทำให้ฉินฉิวกังวล กระทั่งในที่สุดเขาก็ส่ายหัว“ ผมไม่รู้”
No comments:
Post a Comment