พระชายาปีศาจพันหน้า(นิยายแปล) Thousand
Face Demonic Concubine
ตอนที่ 142.1 - ลอกออกเองกับมือ
พลันนางก็โยนกลับไปหาเชียนเหมี่ยน พร้อมกับใบหน้าเล็กเรียว
ของ หลานป๋ายซีดลง
เชียนเหมี่ยนอันชั่วช้าเอาผิวมนุษย์จริงอย่างนั้น ให้นาง
แต่ความรู้สึกนั้น ...
น่าขยะแขยง….
แค่คิดเกี่ยวกับของนั้นที่นางใช้มือรู้สึกจับ หลานป๋ายรู้สึกเหมือนนางกำลังจะอาเจียน
เชียนเหมี่ยนมองมาที่นางและไม่สามารถช่วยได้นอกจากขำก๊าก
“ ไอหยา เฮ้ย ข้าจะหัวเราะขำตายแล้ว ใครนะคือคนที่กล้าหาญและเป็นวีรบุรุษ
ทำไมตอนนี้เหี่ยวแห้งจริงๆ?”
“ นั่นจะเหมือนกันได้อย่างไร” หลานป๋ายจ้องที่เขา
ใครก็ตามที่เห็นชิ้นส่วนของผิวหนังมนุษย์แบบนั้นโดยที่ไม่ทันตั้งตัว
ก็จะกลัวแทบตายเช่นกันโอเค!
“ นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการ!” เชียนเหมี่ยนยิ้มร้าย“ แม่หนูน้อยเจ้ายังเด็กเกินไป”
“ ราวกับว่าเจ้าอายุมาก! เจ้าอยู่กับผิวหนังของมนุษย์ทุกวันดังนั้นแน่นอนว่าเจ้าจะไม่กลัวมัน
และเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอายุอย่างไร” มันเป็นสิ่งที่โต้คืน!
เชียนเหมี่ยนลูบคางของเขา“ ถูกต้อง ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับอายุ…”
“ ข้าว่าอย่างนั้น” หลานป๋ายขบฟัน สีหน้านางเขียนว่า
'ถึงเด็กก็สอนได้' ที่ เชียนเหมี่ยนก่อนที่จะได้ยินวลีถัดไปของเขาที่ทำให้นางฉุนขาด
“ มันเกี่ยวข้องกับความกล้า”!
“ เจ้า!” เพื่อบอกเป็นนัยว่านางเป็นคนขี้ขลาด!
“ เจ้ารู้หรือไม่ว่าใครลอกผิวหนังมนุษย์นี้ออกด้วยมือตัวเอง?”
“ นอกจากเจ้าแล้วใครอีกที่จะเป็นได้” หลนป๋ายบ่นกับเขา
ใครจะจิตแบบนั้นถ้าไม่ใช่เขา
“ ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ๆ ผิวหนังมนุษย์นี่เป็นสิ่งที่นายท่านลอกออกมาเอง”
หลานป๋ายอึ้งขึง มองอย่างลังเลต่อ โหลวชิงอู๋
โหลวชิงอู๋เพียงแค่ดูอย่างใจเย็นไม่พูดอะไรสักคำ
แต่ หลานป๋ายรู้ในใจของนาง
ผิวหนังของมนุษย์นี้ถูกนายท่านลอกเองกับมือ
“ นอกจากนายท่านแล้วเจ้าต้องลอกหนังมนุษย์ออกไปด้วยเช่นกัน
เจ้ากลัวรึไม่”
ใจเล็ก ๆ ของ หลานป๋ายก็กระโดด นาง…ต้องทำเช่นกัน?
นางกลืนน้ำลายเงียบ ๆ
เชียนเหมี่ยน เม้มปากของเขาขณะที่เขาหัวเราะ
โหลวชิงอู๋มองดูพวกเขาทั้งสองเพลียๆ ก่อนที่จะมองไปที่
หลานป๋ายหน้าซีด
นางถอนหายใจเบา ๆ “ อย่าฟังเขาเลย ข้าจะไม่ทำให้เจ้าด้วยน้ำมือเจ้าหรอก”
ถ้านางต้องการเอาชนะใครสักคนมันจะต้องเป็นคนที่ก่ออาชญากรรมที่ยิ่งใหญ่และไม่อาจบรรยายได้
นั่นคือประเภทของคนที่นางสามารถเอาชนะได้ด้วยมือของนางเอง
มือทั้งสองของนางโชกเลือดมากพอ ดังนั้นกับผู้อื่น
... นางไม่ได้หวังว่าใครจะเป็นเหมือนนางถูกหลอกหลอนด้วยความฝันทั้งวันทั้งวัน
“ นายท่าน…”
“ เอาล่ะไปเตรียมตัวซักหน่อย ถึงเวลาที่จะมุ่งหน้าไปยังบ้านพักของท่านอ๋องรัตติกาล”
นางยืนขึ้นและตบไหล่ของ หลานป๋ายก่อนที่จะมองดูใบหน้าเล็ก ๆ
ที่น่าสงสารของนาง
นางลูบหน้าผากของนาง ตำหนักอ๋องรัตติกาลยังมีอีกคนที่นางต้องเกลี้ยกล่อมเช่นกัน
- ตำหนักอ๋องรัตติกาล เรือนน้อยฉิงเก้อ
เฟิงฉีอี้ มองทีประตูที่ปิดอยู่อย่างไม่สบายใจ พูดเบา
ๆ กับเฟิ่งซาน“ ไม่เป็นไรหรอกถ้านายท่านไม่กินมื้อเช้า ไม่กินมื้อกลางวัน
แต่ท่านต้องเปลี่ยนยา ถ้าท่านไม่…”
“ เจ้าไม่เข้าใจ” เฟงซานหัวเราะอย่างมีชั้นเชิงและลับลมคมในกับเขา
“ ไม่เข้าใจ?” มีอะไรให้เข้าใจบ้าง
เจ้านายของเขาไม่ได้กินและไม่อยากอาหาร มีปัญหาตรงนั้น
เสียงหัวเราะของเฟิงซานลึกขึ้น“ นายท่านกำลังรอใครบางคน”
หลังจากพบพานกับวิถีของคุณหนูโหลว เขาก็รู้สึกว่าเขาได้สัมผัสกับโลกใหม่ที่เปิดกว้างถึงเขาราวกับเจอเทพ
ทุกอย่างกระจ่างชัด
“อือม? รอใครอยู่เหรอ?”
“ นางมานี่แล้ว! นางมาที่นี่!” เฟิงซื่ออี้ยังไม่ได้พูดจบ
ก่อนที่ใครบางคนตะโกนเสียงดังจากด้านหลัง
ดวงตาของเขาก้มลงมองเฟิงยี่ที่กำลังเดินเข้าหาพวกเขาเมื่อดวงตาของเฟิงซานสว่างขึ้นหันกลับมาเคาะประตู“
นายท่านนางอยู่ที่นี่!”
“ อือม.” จากด้านในประตูเป็นเสียงเยือกเย็นและสดใสชัดเจน
ฟังไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ
เฟิงซื่อยี่แล้วก็ตระหนักถึงบางสิ่ง
No comments:
Post a Comment